تمام احساسم با اشک معنا شد آن هنگام که وجود نوراني ات را در صحن دلم به تصوير کشيدم . ذکر الغوث ، الغوث ، ادرکني ، ادرکني ، العجل العجل زبان الکنم را نيرو بخشيد ، تنها از خودت مي توانم بپرسم : مولايم ! چه کنم تا مهري که درونم نشأت گرفته را حفظ کنم تا زماني که لبخند رضايت را بر چهره زيبايت ببينم نيم نگاهي و نيم لبخندي براي هستي ام بس مي دانم روزي جوابم را خواهي داد به اميد آن روز .