ای ظهور ناگهانی!

ای بشارت بهشتی، ای ظهور ناگهانی

یک غزل به من نظر کن، با دو چشم آسمانی

در مقام گفتن از تو، ناتوانِ ناتوانم

می‌کنم تو را تکلّم، با زبانِ بی‌زبانی

دیدن تو آرزویی، از تبار غیرممکن

پشت خلوت خیالم، مثل بوی گُل نهانی

می‌دَوَم نشانه‌ات را، پا به پای بوی حسرت

می‌دَوَم نشانه‌ات را، پا به پای بی‌نشانی

تو، عبور یک خیالی، رَدِّ پا نمانده از تو

از کجا گذشته‌ای تو، ای نسیم ناگهانی؟!

ردّ قلب عاشقت را، از غزل گرفته‌ام من

ای تغزل مجسّم، ای غزل‌ترین نشانی

کی ظهور می‌کنی تو، آفتاب عالَم آرا؟

کی ظهور می‌کنی تو، ای فروغ جاودانی؟

حاجتی ندارم از تو، جز تبسّم ظهورت

کی غبار غیبتت را، از دلم تو می‌تکانی؟!