صبور سبز

نظر ز راه نگیرم مگر که بازآیی

دوباره پنجره‌ها را به صبح بگشایی

تمام شب به هوای طلوع تو خواندم

که آفتابِ منی، آبروی فردایی

تو رمز فتح بهاری، کلام بارانی

تو آسمان نجیبی، بلندبالایی

چه می‌شود که شبی ای نجابت شرقی!

دمی برآیی و این دیده را بیارایی

به خاک پای تو تا من بگسترم دل و جان

صبور سبز! بگو از چه سمت می‌آیی؟

هجوم عاصی توفان به فصل غیبت تو

چه سروها که شکست و چه ریخت گل‌هایی