به سبک لحظه‌های بارنی

دلم گرفته است، و این یک دل‌گرفتگی معمولی نیست؛ از غم اوست، آخر غم او معمولی نیست. غم دوری او. غم ندیدن او که در این حوالی است. در این حوالی خالی از حضور انسان.

دنبال او می‌گردم. پیوسته دنبال او می‌گردم؛ دنبال رد پایی از او. او که آمدنش بزرگ‌ترین آرزوی دنیا شده است؛ آرزوی هر کس که دوست دارد دنیا پر از صلح و صفا باشد. پر از آرامش، پر از حضور او.

آه! امروز هم نیامدی! امروز هم دنیا از حضورت خالی بود. امروز هم پرنده‌های غمگین در انتظارت بودند؛ انتظار آسمانی که در راه است؛ آسمانی به سبک لحظه‌های بارانی؛ لحظه‌های بارانی پر از هیاهو؛ هیاهوی قطره‌هایی که رویش را نوید می‌دهند؛ رویشی که دستان آسمان آن را خواسته است.

آسمانی در راه است؛ آسمانی پر از فرشته، پر از روشنی، پر از زیبایی.

می‌اید. می‌اید. او که نوید صداقت است. صداقتی که دیگر در جهان نیست، صداقتی که سالیان سال است در تراکم ابرهای دروغ نمی‌تواند تنفس کند. صداقت، مرده است و دفترهای منتظر از مشق‌های صادقانه انتظار آکنده است. این انتظار تا به کی ادامه خواهد یافت؟ آمدن او، آمدن لحظه‌های شاد است، لحظه‌های شاد با او بودن. با او خواندن و با او سرودن. چه لحظه زیبایی، مثل گشوده شدن پنجره‌ای رو به زیباترین تصویرها، مثل طلوع خورشید در یک روز سرد زمستانی که زمین اخم کرده است، مثل شکفتن غنچه‌ای کوچک در کویر، آن لحظه‌ لحظة آمدن اوست. آن لحظه را ایا من هم خواهم دید؟ مثل تمام منتظران امیدوارم!