امامی روشنگر و پارس

در گذرگاه پرخطر دنیا، در پیچ واپیچ پرفتنه و فریب آن، در تاریکی و ظلمت جهل و نادانی و در میان همه ناپیدایی های راه و بیراهه، اگر نبود امامی که راه را بنماید، بیراهه را زینهار دهد و خطرها را واگو کند، از پرتگاه ها بگوید و شیوه سالم ماندن را بیاموزد، چه کسی به هدف راه می یافت؟ کدام مسافر به مقصد راه می جست؟ کدام بنده به کمال آسمانی خود می رسید؟ اگر راهنما و راهبری با کمال نباشد، یقینا پیمودن این راه بسیار دشوار و طاقت فرسا خواهد بود.

و مولای من، امام من، مهدی موعود(عج) همان راهنمای روشنگر دانایی است که به مدد دست های مهربانش هدایت می شوم، پس سلام، سلام بر او و بر اجداد او؛ سلام بر آنان که راهنمایان طریق هدایتند و چراغ های روشنی بخش تاریکی ها، پرچمداران علم و دانایی اند و برترین صاحبان عقل و خرد، سلام بر آنان که به بهترین و نکوترین کارها ره می نمایند و خود، برترین حجت خدا بر اهل دنیا و آخرتند.

روح خلقت

امام، نه فقط راهنمای راه راست و زینهار ده بیراهه، نه تنها عَلَم عِلم است و پرچمدار دانایی و نه فقط مظهر خوبی است و نمونه ای از انسان کامل، بلکه او دریچه فیض خداست، واسطه ای است میان بنده و معبود، وجودی پاک و بی آلایش و سراسر خوبی که عالم هستی به بهانه بودن او، به یمن حضور او و به خاطر او آفریده شده است. خالق هستی، آفرینش را با او آغاز می کند و با او پایان می دهد. باران رحمت به واسطه حضور او فرو می ریزد و آسمان به ستون وجود او بر پا می ماند که « اگر نبود امام و حجت خدا بر زمین، هر آینه زمین اهلش را فرو می برد.» همه عالم هستی به درستی و پاکی او استوار است؛ چرا که «خداوند به واسطه حضور او و به میمنت پاکی او عذاب را از خاک نشینان برمی دارد».

امام، واسطه فیض خداست، آبشاری است که رحمت خدا از پهنای وجودش بر خلق فرو می بارد و پنجره ای که نور الهی از درون آن بر عالم خاک فرو می تابد. او نه فقط مایه حیات روح و زنده ماندن معنوی انسان است، بلکه حیات جسمانی انسان و حیات همه خلقت نیز وابسته به حضور پاک اوست. پس سلام بر او که باران رحمت حق است بر عالم خاک.

راهنمای آسمان

اگر مسافر راهی باشی، از چه آغاز می کنی؟ابتدا به چه می اندیشی؟از که مدد می گیری؟ هر مسافری در آغاز باید بداند که مسافر چه مقصدی است و کدام راه او را به مقصد می رساند؟ تو نیز باید بدانی که کدام راه، راه رسیدن به مقصد است و کدام راه از هدف دورت می کند؟نزدیک ترین، بی خطرترین و زیباترین راه را باید برگزینی. راهنمایی باید راه را به تو که هنوز در آغاز راهی نشان دهد؛ راهنمایی که راه را بشناسد، راه را رفته و به هدف رسیده باشد. راهنمایی که بتواند راه را آنگونه که باید و شاید به تو بنمایاند و من و تو برای پیمودن راهی کوتاه در زمین، در پی راهنماییم و حال آنکه با راه های آسمان ناآشناتریم تا راه های زمین و درباره هدف آسمانی مان نادان تریم تا اهداف زمینی مان. پس به راهنمای آسمانی نیازمندیم تا راه رسیدن به کمال را نشان مان بدهد و هدف آمدن مان را به ما بنماید و او، خورشیدی است که در همه حال از پس ابر غیبت نظاره گر اعمال من و توست و مایه هدایت مان.

کشتی نجات

دنیا گردابی است فرو برنده، غرقابه ای است هلاکت بار، دریایی است مواج با موج های سهمگین و خروشان و تو، اگر به دنبال راه نجاتی و در اندیشه سالم ماندن و در امان بودن، باید که بر کشتی امنی سوار شوی؛ کشتی امن و محکمی که به موج سهمگین دریا شکسته نشود، کشتی امنی که سکاندارش ناخدایی کارآزموده و متبحر باشد و کشتی امنی که نشکند، گم نشود، واژگون نشود، به گرداب نیفتد و اسیر توفان نگردد.

رسول خدا صلی الله علیه و آله می فرماید: «مثل خاندان من، مثل کشتی نوح است؛ هر که بر آن سوار شود، نجات یابد و هر که از آن باز ماند، هلاک گردد».

اینک این تو و این کشتی نوح که همواره درمیان دریای مواج دنیا تکیه گاهی امن و آرام بوده و هست. اگر بر این کشتی سوار شوی و به جرگه یاران امام زمانت بپیوندی و چنان کنی که او بپسندد و چنان باشی که او بخواهد و آن گونه که او تو را دریابد؛ زهی سعادت که تو از نجات یافتگانی.

در پی پیشوا

همه ما روزی گرد خواهیم آمد. همه انسان هایی که از ابتدای خلقت انسان تا آخرین روز حیات او، قدم بر این کره خاکی نهاده اند، روزی در جایی گرد خواهند آمد و میزانی بر پا خواهد شد و مردم گروه گروه و دسته دسته، در محضر عدالت حاضر خواهند شد.« هر دسته ای با پیشوای خود و هر گروهی با امام خود فرا خوانده خواهد شد». (اسرا: 71)

«از سوی خدای بزرگ ندا آید که هر کس در سرای دنیا به امامی اقتدا کرده است، باید در پی او به همان جا رود که او را می برند».

رهبری، به راه راست فرا خوانده است و پیروانش او را لبیک گفته اند و در روز قیامت همچنان در پی او به بهشت راه خواهند یافت و پیشوایی، مردم را به گمراهی خوانده است و پیروانش که به دعوت او پاسخ گفته اند، در دوزخ فروخواهند رفت.

«این همان سخن خداست که فرمود: گروهی در بهشتند و گروهی در دوزخ».

زهی سعادت یاران مهدی(عج) که او را به پیشوایی خود برگزیده اند و پیرو واقعی او شده اند و به راهی که او نموده است، رفته اند. آنان به جایگاهی خواهند رسید که شایسته آنند و به وادی رحمتی راه خواهند یافت که سزاوار یاران آن امام همام است.

تمام چشم های منتظر

تو را نه تنها من چشم در راهم و آمدنت را نه فقط من به انتظار نشسته ام که تو خورشید روشن عدالتی، آینه تمام نمای حقیقتی، کفه برنده حقی و تو همانی که آیات به نوید آمدنت آمده اند: «بلکه ما حق را بر باطل می افکنیم تا آن را درهم بشکافد و باطل را نابود گرداند و آن زمان باطل، از بین رونده و باطل شدنی است». (انبیا: 18)

آری تو طلوع خورشید عدالتی و طلوع خورشید عدالت را همه انسان های ستم دیده و همه چشم های شیفته نور، انتظار می کشند. روز پیروزی حق بر باطل را همه صاحبان خرد و اندیشه چشم درراهند. این ستم آغاز شده از اعماق تاریخ، تا ابد پیش نخواهد رفت.این همه ظلم و سلطه جهل و نادانی، پایدار نخواهد ماند. خدای عالم و آفریدگار هستی بر این اراده فرموده است که خوبان و صالحان میراث دار جهان باشند:

خدا به کسانی که ایمان آورند و عمل شایسته انجام دهند، وعده داده است که آنان را در زمین خلافت بخشد، چنان که پیشینیان آنان را خلافت بخشید و دینی را که بر ایشان پسندیده است، برقرار سازد و ترس و هراس را به آرامش و امنیت بدل کند، در حالی که تنها مرا بپرستند. (نور: 55)

یگانه اراده مطلق در عالم هستی، به ستم دیدگان و مظلومان نوید غلبه و پیروزی می دهد و می فرماید: «ما می خواهیم بر مستضعفین زمین منت گذاریم و آنان را پیشوایان مردم و وارثان زمین قرار دهیم.» (قصص:5) انتظار تحقق چنین بشارتی همه شانه های خم شده زیر بار ظلم و ستم را امید می بخشد و همه چشم های به اشک نشسته از غم رنجوری و ستم دیدگی را به نقطه ای روشن در آینده خیره می سازد.

چیزی زنده تر از آب

آب را دیده ای که چگونه به تن خاک حیات می دواند و خاک مرده را زندگی می بخشد؟ زلالی آب، حیات را زمزمه می کند. ریزشش نوای زندگی می دهد. گویی صدای آب، زنده ترین صدای دنیایی است. کجای این خاک، حیاتی بدون آب دیده ای؟ اصلاً کجا می توانی بدون آب، حیات را تصور کنی؟ با این وجود، بودن همه چیزهای زنده و غیر زنده و هستی این عالم به چیزی زلال تر از آب، حیات بخش تر از آن و زنده تر از آن وابسته است. جاری زلالی از وجود که بنای استوار هستی به اراده حق، بر او تکیه زده و حضور و پایداری جهان به امر خدا به حضور پر نور او وابسته شده است. وجودی روشن و روشنی بخش که اگر نباشد، زمین در هم فرو ریزد و اگر لحظه ای عالم خاک از وجودش محروم ماند، زمین ساکنان خود را چنان در هم و پریشان کند که دریا با ساکنانش چنان می کند.

این وجود روشن، وجود امام و حجت خداست، وجودی که بر اساس لطف الهی بر عالم خاک عطا شد تا واسطه فیض خدا باشد در عالم ناسوت و محوری باشد برای تکیه عالمی به او.

خداوند عزوجل امام را رکن زمین قرار داد تا زمین اهل خود را نلرزاند و او را ستون پایدار اسلام و پاسدار راه هدایت قرار داد تا دین از میان نرود.

آری، امام همیشه هست، حتی اگر چون خورشیدی از پس پرده غیبت به هستی نور بپاشد و زنده اش بدارد.

خورشید می آید

سرمای کشنده جهل و غفلت و بیداد را تاب بیاور. امید را از دست مده. دلت را بگو که نشکند، نلرزد و به تیرگی نومیدی ننشیند. سرما اگر هست، تاریکی اگر هست، ستم و بیداد و جهالت و غفلت اگر هست، با این حال کوتاه و رفتنی است. خورشید می آید و از پس پرده های تیره غیبت ظهور می کند. او می آید، درست در آن لحظه که جهان پر از تاریکی ستم و بیداد است و تو هنوز در میان تاریکی، نور امید به آمدنش را در دلت روشن نگاه داشته ای. او می آید: «در روزگاری که آدمیان به اختلاف و تزلزل افتند و زمین از جور و ستم لبریز شود، می آید و گیتی را از عدل و داد آکنده می سازد».

در تاریکی غیبت خورشید، پایداری در دین از خرد کردن خار مغیلان با دست در شب تیره سخت تر و از نگهداشتن آتش در کف دشوارتر است.

آری، سخت است، ولی شیرین و آن که این دشواری را بر خود آسان کند و در دین پایدار بماند، چراغ روشنی است در تاریکی که خدا او را از هر فتنه غبارآلود و تیره، رهایی می بخشد.

پس بمان، سرما و تاریکی را تاب بیاور و دلت را بگو که نشکند، فرو نریزد و استوار و پایدار به انتظار ظهور خورشید بماند.

طعم تازه

انتظار طلوع خورشید، همیشه شیرین است و جذاب و همیشه امیدبخش است و نشاط آور، همیشه دل پذیر است و روح افزا، ولی گاهی این انتظار طعمی تازه می گیرد.

آن گاه که تو شبی تیره و تار را در بیابانی پرخطر و پرآشوب، در سرما و وحشت گذرانده باشی، طلوع خورشید برایت فقط شیرین و نشاط آور و روح افزا نیست، بلکه مایه حیات است، یگانه امید زنده ماندن است، آخرین بارقه زندگی است. اینجا انتظار، رنگ و بوی دیگری می گیرد، همه وجود تو انتظار می شود و تو فقط به آمدن خورشید می اندیشی و دیگر هیچ. تنها تصویر زنده و روشن در دلت، تصویر این طلوع است و یگانه آرزوی تو، رسیدن موعد این طلوع و اکنون انتظار خورشید است که تو را زنده می دارد و پایداری ات می بخشد.

و حال، من و تو در بیابان پرفتنه دنیا، در تاریکی جهل و غفلت کشنده و در سرمای ستم و بیداد، در انتظار خورشید عدالتیم و این انتظار، طلوع آن خورشید است که ما را پایداری و استقامت می بخشد و در راه دین، زنده مان می دارد و از همین روست که امام سجاد علیه السلام می فرماید: «انتظار فرج، خود، بزرگ ترین گشایش است.» و حضرت موسی کاظم علیه السلام نیز می فرماید: «انتظار فرج، نشانه فرج و گشایش است».

استوار بر دین

خدایا! زمین تنگ و آسمان تاریک است. دست هایمان از دامن باران رحمتت محروم مانده و چشم هایمان در حرمان عنایت خورشید امامت، نزدیک است که به تاریکی خو کند. الهی! مگذار که از درک باران رحمتت تهی دست بمانیم و مخواه که در طولانی ترین روزهای غیبت خورشید به تاریکی گراییم.

خدایا! با دلی سرشار از ایمان به تو و پر از امید به آخرین حجت تو، دست به سوی تو برمی آوریم و از میان همه تاریکی ها، دردمندی ها و گم گشتگی ها تو را صدا می زنیم.

خدایا! تا لحظه ناب ظهور خورشید، دل هامان را از ایمان و امید روشن بدار، ابرهای تیره غیبت را به نسیم رحمتت بران و چهره خورشید را هویدا کن!

یا الله، یا رحمن، یا رحیم، یا مقلب القلوب، ثبت قلبی علی دینک.

خدایا، بخشایشگرا، مهربانا و ای دگرگون ساز دل ها، دل مرا بر دینت استوار ساز.